Ο Πύργος του Αυλωναρίου, του χωριού που τοποθετείται ανάμεσα στην Κύμη και το Αλιβέρι, είναι ένας από τους πιο επιβλητικούς ολόκληρης της Εύβοιας. Δεσπόζει ανάμεσα στα σπιτάκια και μας καλεί να ακούσουμε την μακραίωνη ιστορία του, πίσω στα τέλη του 14ου αιώνα, που λέγεται πως χτίστηκε από τους Ενετούς της περιοχής.
Η ενετική του κατασκευή είναι εμφανής, καθώς οι πολεμίστρες του έχουν σχήμα χελιδονοουράς, ενώ είναι φτιαγμένος από ακατέργαστη πέτρα και μικρά κεραμίδια.
Και αν ο Δον Κιχώτης είχε αφήσει για λίγο την Ισπανία και τις σελίδες
του Θερβάντες και είχε περάσει από την Εύβοια; Και γιατί όχι; Ο Πύργος
Αυλωναρίου, χαρακτηριστικό παράδειγμα ενετικής αρχιτεκτονικής είναι αρκετά
εντυπωσιακός για να μη σκεφτούμε να σχετίζεται μαζί του κάτι τόσο μεγαλοπρεπές!
Ο πύργος αναπαλαιώθηκε το 1953, είναι κατασκευασμένος από
ακατέργαστους λίθους και μικρά κεραμίδια και έχει ύψος 19 μέτρα, αυτά είναι
γνωστά. Πού το ξέρουμε, όμως, ότι είναι ενετικός;
Ειδήμονες στους πύργους και τα κάστρα δεν είμαστε, αλλά μας το
μαρτυρούν οι πολεμίστρες του. Ούτε στις πολεμίστρες είμαστε ειδήμονες, όμως με
μία βουτιά στην ιστορία είτε μέσω διαδικτύου, είτε ρωτώντας κάποιον που ζει στο
Αυλωνάρι, μπορούμε να αποσπάσουμε αυτή την πληροφορία. Αυτές μοιάζουν με ουρά
χελιδονιού, κάτι που χαρακτήριζε τις ενετικές κατασκευές και είναι το στολίδι
του πύργου. Ένα ακόμη στοιχείο που μπορεί να μας βοηθήσει για να καταλήξουμε
είναι πως οι περισσότεροι πύργοι στην Εύβοια είναι ενετικοί.
Η κατασκευή του χρονολογείται κάπου στα τέλη του 14ου με
αρχές 15ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της βενετσιάνικης περιόδου, οπότε
και οι Ενετοί κυριαρχούσαν. Η περιοχή στην οποία στέκει ο πύργος, όπως ήδη
καταλάβαμε, λέγεται Αυλωνάρι, είναι το χωριό που βρίσκεται ανάμεσα στην Κύμη
και το Αλιβέρι και μία από τις εκδοχές για το όνομά του λέει πως το πήρε από
μία παραλλαγή της ονομασίας Καπιτανέους Αβαλόνε, που είχε η καταλανική διοικητική
περιφέρεια, η οποία δημιουργήθηκε στις αρχές του 14ου αιώνα στην
περιοχή.
Το 1470 με την έλευση των Τούρκων, είμαστε περισσότερο από σίγουροι
ότι στον πύργο θα έμενε κάποιος αγάς. Άλλαξε πολλές φορές χρήση, αφού μόλις
ήρθαν οι Βαυαροί εγκαταστάθηκαν σε αυτόν για να διαπιστώσουν αν ήταν ακέραιος ή
προς κατεδάφιση. Αφού τον βρήκαν οκ και το επισκεύασαν όσο χρειαζόταν και μετά
την αποχώρησή τους στέγασε το Δημαρχείο του Δήμου Δυστίων.
Παρατηρώντας τον, με τα παράθυρά του και τις θυρίδες όπλων στο κάτω
μέρος του (αρχίζουμε να γινόμαστε κάπως ειδήμονες), να δεσπόζει ανάμεσα στα
σπιτάκια του χωριού, κοντά στην εκκλησία, αναγνωρίζουμε το μεγαλείο του, μεταφερόμαστε
στην εποχή των πολεμιστών και νιώθουμε πως έχει μάτια και βλέπει, προστατεύει
το χωριό και το σκεπάζει τρυφερά με τη στιβαρή του υπόσταση.
Ένα ακόμη ταξίδι στην ιστορία έλαβε τέλος και εμείς ακόμη
ονειρευόμαστε πανοπλίες και τα σχετικά!