Τα Αναφιώτικα είναι σαν ένα μικρό ελληνικό νησί σφηνωμένο κάτω από την Ακρόπολη. Με βουκαμβίλιες και πράσινο, με χαμηλά σπιτάκια, με γλαστρούλες στα παράθυρα, με δροσερά στενά που δεν τα φτάνει ο ήλιος, με ασβέστη και ομορφιά άλλης εποχής. Είναι λες και κάποιος τα ξέχασε στο χθες ή λες και δεν υπήρχαν καν και κάποιος ζωγράφος τα δημιούργησε!

Στην πραγματικότητα, όμως, τα Αναφιώτικα δημιουργήθηκαν στα μέσα του 19^ου αιώνα από τα μαγικά χέρια των εργατών από την Ανάφη (εξού και το όνομά τους), οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη περιοχή, αφού είχαν ανέβει στην Αθήνα για να εργαστούν ως χτίστες την περίοδο ανοικοδόμησης της πόλης και της ανέγερσης των ανακτόρων του Όθωνα.

Τριγυρνώντας στα σοκάκια τους, ανακαλύπτουμε μία γειτονιά τόσο νοσταλγική και φωτογραφίσιμη, που είναι σίγουρο πως θα γίνει από τις αγαπημένες μας, στην πρωτεύουσα και όχι μόνο.

Η λιλιπούτεια συνοικία βρίσκεται σε ιδανικό σημείο, ακριβώς πάνω από την υπέροχη Πλάκα και κάτω από τον Ιερό Βράχο και στην ουσία αποτελεί το πέρασμα για να φτάσεις σε αυτόν.

Λόγω της όψης της και της αύρας της -αλλά φυσικά και επειδή θα προτιμήσουμε να την επισκεφτούμε όταν έχει καλό καιρό- στο μυαλό μας μοιάζει να έχει πάντα καλοκαίρι, ενώ αν είχε και θάλασσα δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα από ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί.

Προσπαθώντας να τη γνωρίσουμε καλύτερα, αισθανόμαστε τη vintage προσωπικότητά της, αφού σε κάθε μας βήμα στα μικρά της δρομάκια η παλιά Αθήνα παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μας. Οι ασπρόμαυρες εικόνες των φωτογραφιών στο άλμπουμ της γιαγιάς γεμίζουν χρώμα και ζωή και φανταζόμαστε πολύχρωμες μπουγάδες και γελαστούς ανθρώπους.

Περπατώντας στα Αναφιώτικα, μπορούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας προς τον Παρθενώνα και για extra ρομαντισμό, ακόμη καλύτερα κάποια πανσέληνη αυγουστιάτικη νύχτα.

Ο πιο εύκολος τρόπος να φτάσουμε στην ονειρεμένη αυτή συνοικία -και ο πλέον δημοφιλής- είναι τα περίφημα σκαλάκια δίπλα στον Άγιο Γιώργη του Βράχου, τα οποία είναι πια κοινό μυστικό ότι απολαμβάνουν τη θέα του Λυκαβηττού, καλύτερα από κάθε άλλο σημείο σε όλη την Αθήνα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι αν περιπλανιόμαστε στο Μοναστηράκι, ακόμη και στην Πλάκα η οποία βρίσκεται στα όριά τους (και πολλοί μάλιστα γι’ αυτό τη συγχέουν με αυτά), τα Αναφιώτικα δεν φαίνονται ακόμη. Πρέπει να προχωρήσουμε και να ανέβουμε όλο και ψηλότερα και τότε θα μας αποκαλυφθεί αυτός ο μικρός δαιδαλώδης κόσμος, γεμάτος με αυθεντική ομορφιά, με ασβεστωμένα σπίτια που θυμίζουν κατοικίες ψαράδων, με τριαντάφυλλα και γιασεμιά, με μυρωδιές και μνήμες!